CHAPTER ONE
FOR THE first time after
Staergen left, Rizly felt alone. Aaminin niyang nasanay na siyang aalis at uuwi
ng bahay na iyon nang naroon lagi ang pinsan niya. Most of the time, she takes
Staergen's presence for granted. Palibhasa ay siya lang ang kamag-anak nito sa
Maynila kaya hindi ito lumalayo sa kaniya.
Kagagaling lang niya ng
airport dahil inihatid niya ito. May problema sa pag-ibig ang pinsan niya.
Nahulog ito sa hindi ordinaryong lalaki. Not that she meant Jeron as an alien.
Ang kaso lang ay isang public figure ang lalaki at tinitingala ito ng lahat. At
inaamin din naman niyang nahumaling din siya sa kagaya nito. And to her, it's
just normal.
Yeah, it's normal to be abnormal, baby.
Lumapit siya sa refrigerator
at kinuhanan ng pineapple juice in can ang sarili. Nang maisara iyon ay nilibot
niya ang kabuuan ng sala.
Ano ngayon siya?
Multo-multuhan nang mag-isa?
Sana nga lang ay hindi na
magtagal si Staergen sa naisip nitong paglayo. Imposible naman kasi ang gusto
nitong mangyari na layuan si Jeron sa ikabubuti ng career nito. Maliit lang ang
mundo. At duda siyang hahayaan ni Jeron na basta na lang mawala ang pinsan
niya.
"Kailan ko kaya
makikilala ang Jeron ng buhay ko?" wala sa loob na sambit niya at naupo sa
sofa.
Hindi naman kasi pwedeng
ganoon na lang siya habang-buhay, ano. Inaamin naman niyang nagpakasubsob siya
nang todo sa anumang trabahong pasukin niya sa kagustuhan niyang hindi na umasa
sa mga magulang niya. Malapit na siyang mag-twenty-five. At pakiramdam niya ay
katapusan na iyon ng kalendaryo niya.
Oh, well. It's time na
sumubok naman siya ng ibang bagay. Sapat na ang perang naipon niya. Paano kaya
kung magtayo na lang siya ng sariling negosyo niya? And then, makipagsosyo na
lang siya kay Staergen kapag stable na ang mga issues nito sa buhay.
THE NEXT day, naudlot ang
pagkalunod niya sa kanyang paglalabada nang makarinig siya ng sunod-sunod na
pag-door bell sa labas.
"Istorbo naman,"
usal niya habang pinapahid sa kanyang puting T-shirt ang kamay niyang may
sabon.
Hindi na niya kailangan pang
hulaan kung sino ang nagdu-door bell na iyon. Tiyak niyang ang kapit-bahay lang
niya iyong tsismosa na mahilig makihingi ng toyo, asin, paminta at anupamang
dapat ay binibili nito sa tindahan.
Wala na siyang pakialam kahit
na nakaitim na cycling shorts lang siya. Tutal naman ay maraming naiinggit sa
legs niya, walang masama kung ibalandra na lang niya ang mga iyon.
Sinuklay niya ng kamay ang
alon-alon niyang buhok at saka nameywang. Bahagya pa siyang natigilan nang
hindi naman si Aling Rosalia ang nakatayo sa labas kundi isang pamilyar na
lalaki. Simple lamang ang porma nito kung tutuusin pero halatang branded ang
itim na polo shirt nito at itim ding relo.
Nahiya siya bigla sa itsura
niya. Parang gusto tuloy niyang magpaalam na magpapalit ng maayos at desente
pero hindi naman siguro ito magtatagal kaya hindi bale na lang.
"Hi,"
pabuntong-hiningang bati nito.
Hindi ito nakatingin sa mukha
niya kundi sa mga hita niya.
Mga lalaki talaga.
"Sorry, hindi ako
interesado sa insurance. Illegal alien ako," sabi niya at nameywang.
"Ako ang boss ni
Staergen. No'ng isang araw lang, nag-resign siya sa trabaho niya."
Lumapit siya sa gate at
binuksan iyon. Imbes nga lang na papasukin ang lalaki ay siya ang lumabas ng
gate.
Napasipol siya sa isip nang
makita sa malapit ang nakaparadang sasakyan sa likuran nito.
Kapag ito naging boyfriend ko, hinding-hindi ko
na pakakawalan 'to, saloob pa niya.
"Ah," aniya
pagkuwan at bahagya pang tumango. Hindi iyon ang unang pagkakataon na nakita
niya itong boss ni Staergen pero hindi naman niya inakalang hindi hamak na
gwapo pala ito sa malapitan. "Ikaw si Luisito dela Vega."
"It's Luigi dela
Vega."
"Ah. Mali ako. Bakit mo
hinahanap ang pinsan ko? May ginawa ba siyang hindi katanggap-tanggap bago siya
umalis sa trabaho niya? Naku, pagpasensiyahan mo na sana siya. Mabigat ang
pinagdadaanan n'on ngayon."
"Exactly why I'm
here." Pinagkrus nito ang mga braso sa tapat ng dibdib nito at mataman
siyang tiningnan. "Parang mga kaibigan na ang turing ko sa mga tauhan ko
sa Spilled Paint kaya hindi ko mapigilang maging concern. Alam kong malaki ang
problema ni Staergen. I want to help her kung may magagawa ako."
At magaganda rin ang brown na
brown na mga mata nito. Kung hindi man isa sa mga Co brothers— ang kilalang sina Jeron at Jeric— ang makakatuluyan niya, ang katulad nito ay
pwedeng-pwede na.
Nginitian niya ito nang
matamis.
"Na-appreciate ko ang
concern mo, Mister, but I'm afraid kailangan kong respetuhin ang desisyon ng
pinsan ko."
Bahagyang kumunot ang noo
nito.
"What do you mean,
Miss..."
"Rizly. My name is Rizly
June pero dahil boss ka ng pinsan ko, 'Rizly' na lang."
"Rizly. Great. Kasing
ganda ng mga legs mo ang pangalan mo," parang wala sa sariling sagot nito.
Pinaningkitan niya ito.
"Sorry about that,"
napatikhim na sabi nito at saglit na nagbawi ng tingin.
Nilagay niya ang isang kamay
sa kanyang beywang at ang isang kamay naman niya ay pinanghawak niya sa rehas
ng gate.
"What were you saying
again?" pag-iiba niya.
"Um, gusto kong malaman
kung ano ba ang pwede kong maitulong sa problema niya. Hindi pa nakakauwi ng
bansa si Jeron but he will soon. Alam mo kung gaano niya kamahal ang pinsan
mo."
"Alam ko 'yon,
Mister."
"Please call me
'Luigi'."
"Well, as you can see, Luigi,
hindi madali ang pinagdadaanan ng pinsan ko. Kabilin-bilinan niya sa akin na
walang ibang makakaalam ng desisyong gagawin niya hangga't hindi pa siya handa.
Believe me, mahirap ang pinagdadaanan niya. Ako rin, gusto ko siyang tulungan.
Kaya pwede bang hindi mo na muna malaman?"
"Pero bakit?"
naguguluhang tanong nito.
Gusto sana niyang isampal sa
mukha nitong kaibigan ni Jeron na buntis ang pinsan niya pero ayaw naman niyang
magalit si Staergen sa kanya. Sekreto dapat nila iyon.
"Basta," tipid na
sagot niya.
"Basta?" bulalas
nito at napahawak din sa rehas ng gate.
Bahagya pang napaatras si
Rizly dahil sa impact na iyon.
"Oo basta." Akmang
tatalikuran na sana niya ito nang bigla na lang itong humarang sa daraanan
niya. Kamuntikan nang sumubsob ang mukha niya sa dibdib nito pero hindi naman
nakaligtas sa matalas na pang-amoy niya ang mamahaling pabango nito.
"At least tell me where
she is para mapanatag si Jeron na okay lang si Staergen," persistent na
anito.
She faked a smile para itago
ang pagkairita. Dahil isang call center agency ang pinanggalingan niyang
trabaho ay nasanay na siyang makipag-deal sa mga makukulit at kung minsan ay
hindi makaintinding customers.
"Ayaw rin malaman niya
ng kahit na sino kung saan siya nagpunta. Kahit na si Jeron pa."
"So wala siya ngayon
diyan?" tukoy nito sa looban.
"Kahit halughugin mo pa
ang loob niyan, hindi mo siya makikita. Kaya pwede bang umalis ka na, Mister?
Iniistorbo mo ang paglalaba ko, e."
"Pero--"
"But it's nice meeting
you, Mr. dela Vega." Pumasok na siya ng gate at isinara iyon.
"Hindi maaayos ang
problema nila ni Jeron kung lalayo si Staergen," hindi sumusukong sabi
nito kaya bilib na talaga siya rito.
Pinameywangan niya si Luigi.
"Hindi naman sa nagiging
kontrabida ako sa love life ng pinsan ko pero marami pa talaga akong lalabhan.
Maintindihan mo sana kung hindi na kita ma-entertain."
Tinalikuran na niya ito.
Ilang beses pang tinawag ni Luigi ang pangalan niya pero sa halip ay inindak na
niya ang kanyang balakang habang pabalik sa loob.
Ang kulit, ha.
"ANO ANG balak mo
ngayon? Saan ka na sunod na raraket?" tanong ni Geraldine. Isa ito sa mga
Team Leader sa iniwang trabaho niya. Nagkita sila nito sa isang restaurant
dahil day-off nito.
"Hindi ko pa alam.
Siguro sa bahay lang muna at i-enjoy-in ang pagiging tambay ko. Hindi ko kasi
ngayon kasama ang pinsan ko. Umuwi siya ng probinsiya dahil nami-miss na niya
ang pamilya niya."
Humabi na lang siya ng kwento
tungkol kay Staergen.
Ngumisi ito at marahang
pinalo ang kamay niya.
"Alam mo, l-um-ove life
ka na kaya muna?"
Nabitin ang pag-inom niya sa
kanyang pineapple juice.
"Eh?"
"Puro ka na lang raket
nang raket. Gusto mo bang magising ka na lang isang araw na nalipasan ka na ng
panahon at hindi na uso iyang beauty mo?"
Wala sa loob na nahaplos niya
ang pisngi.
"O-of course not!"
"Alam mo, marami akong
pwedeng ireto sa'yo kung papayag ka lang."
Iningusan niya ito. Noong
nagtatrabaho pa siya dati— hindi sa pagbubuhat ng
sarili niyang bangko— ay marami-rami rin ang nagpapalipad-hangin sa
kaniya at kinukulit siyang lumabas. Isa sa mga pinakapasado sana sa mga iyon ay
ang nasa IT Department na si Marvin dahil gwapo ito at malakas pa ang
koneksiyon sa opisina nila. Tiyuhin ba naman nito ang country manager nila.
Pero tinanggihan lang niya ito. Gusto naman niyang umangat sa buhay dahil sa
sarili niyang pagsisikap, ano.
"Wala akong tiwala sa
taste mo, Gerl. Sorry ka na lang."
"E ano ba kasing mga
type mo, ha? Bigyan mo lang ako ng criteria, ako na ang bahala sa'yo."
Hindi niya alam kung ano'ng
pumasok sa isip niya at sinakyan niya ang trip nito.
"Gusto ko ng matangkad,
'yong mga six feet." Nangalumbaba siya at tila nangangarap na tumingala sa
kisame. "Gusto ko 'yong simple lang pumorma pero sobrang mabango at may
magarang sasakyan."
"'Yon na 'yon?"
salubong ang kilay na ani Geraldine bago uminom sa iced tea nito.
"Aanhin ko naman kasi
ang gwapo at saksakan ng macho kung macho rin ang type, 'no."
"Sabagay, may point ka
riyan," sang-ayon ni Geraldine na may kasamang pagkibit ng balikat.
Napangisi siya. Siyempre,
kahit makahanap ng ganoong lalaki si Geraldine para sa kaniya ay hindi rin niya
papatulan iyon kung hindi rin lang iyon ang boss ni Staergen na si Luigi.
Kung mas nakilala lang siguro
niya ito nang mas maaga at kung sa mas favorable na pagkakataon, malamang ay
matagal na niya itong naakit. Pero hindi na bale, ramdam na ramdam naman niyang
hindi pa iyon ang huling pagkakataon na magkukrus ang mga landas nila. Sa
kaniyang simple at matalinong paraan ay 'makukuha' rin niya ito.
Titingnan lang naman niya
kung pwede niya itong maging boylet.
NANG matapos ang pag-uusap
nilang iyon ni Geraldine ay naghiwalay na rin sila dahil kailangan pa niyang
magpunta sa grocery store. Malapit nang maubos ang stocks niya and since wala
nga siyang trabaho sa ngayon ay lulubus-lubusin na niya iyon. Si Staergen naman
kasi ang laging gumagawa niyon para sa kaniya.
At hindi naman sinabi sa
kaniya ni Tadhana na susuportahan nito ang plano niya. Hayun nga at nakita niya
ang pamilyar na sasakyan ni Luigi na nakaparada na sa labas ng gate niya.
Halos magkasabay lang sila
nitong bumaba ng kani-kanilang kotse.
Inihanda na niya ang mataray
niyang mukha.
"Ikaw na naman?"
"I told you concerned
ako sa pinsan mo at matalik kong kaibigan si Jeron."
Umikot siya sa kabilang
bahagi ng kotse at isa-isang inilabas ang pinang-grocery niya na may pawang
kabigatan.
"Nagsasayang ka lang ng
panahon mo, Mister. Wala kang mapapala sa akin." Sinipa niya pasara ang
pintuan ng kotse. "There's no way ipagkakanulo ko ang pinsan ko."
Lumapit si Luigi sa kaniya at
maagap na kinuha sa kaniya ang mga grocery.
"Let me help you."
Napameywang siya at bahagyang
iniliyad ang kanyang dibdib. Hindi naman sa pagmamayabang pero eksaktong
thirty-six ang size ng dibdib niya, twenty-five ang kanyang waistline at
thirty-six naman ang kanyang balakang. Hindi na masama para sa height niyang
five feet and three inches.
At good luck na lang sa Luigi
na ito kung nababasa man nito ang tumatakbo sa isipan niya.
"Hahayaan kita but don't
expect me to thank you," mataray pang sabi niya. "Kayang-kaya ko
naman sana 'yan kung hindi mo lang iniharang ang kotse mo riyan sa gate ko.
Sana naipasok ko na ang sasakyan ko."
Mula sa dibdib niya ay
nalipat ang tingin ni Luigi sa kanyang mga mata.
"Kahit hindi ka na
mag-thank you basta't 'wag ka lang magtaray."
"Hmp!" ismid niya
rito at nilampasan ito para mabuksan na niya ang gate.
"ILAGAY mo na lang ang
mga 'yan diyan," sabi niya rito at ininguso ang mesa sa kusina.
Tahimik na sinunod ni Luigi
ang iniutos niya at pagkuwan ay nagpagpag ng kamay.
Pinagkrus niya ang mga braso
sa tapat ng kanyang dibdib at nag-chin up.
"Makaalis ka na."
"Hindi mo man lang ako
aalukin ng maiinom?"
"Bakit? Close
tayo?"
Magsasalita pa sana ito pero
sa halip ay nagkamot na lang ito ng batok.
"Okay, you're
welcome."
Sinundan niya ito ng tingin
nang maglakad ito sa kaniyang sala pero laking gulat niya nang imbes na
dumiretso sa labas ay binuksan nito ang ref at kumuha ng pineapple juice.
Nanlalaki ang mga matang
nilapitan niya ito.
"Hindi para sa'yo 'yan!
Ibalik mo 'yan!" nakaduro niyang asik.
Pero nabuksan na nito ang
lata ng juice at nainom nang tuluyan.
Isinara nito ang ref at
ipinatong ang kamay nito sa ibabaw niyon.
"Ang taray mo na nga,
ang damot pa. Kung nandito lang si Staergen, malamang sinabi na n'on sa 'kin na
'don't be shy, feel at home'."
"Oo nga, e. Wala ka
ngang hiya. Pakiramdam mo talaga, bahay mo 'to!"
Imbes na patulan ay may
kinuha ito mula sa kakapalang wallet nito at ipinatong sa ibabaw ng ref.
"Calling card ko.
Sakaling magbago ang isip mo at makipagtulungan ka na sa amin ng kaibigan ko.
Alam kong pinuprotektahan mo lang si Staergen. Ako, gusto ko silang sumaya ni
Jeron."
Naglaho ang pagiging mataray
niya.
"Ang kulit mo talaga.
Asa ka pang gagalawin ko 'yang calling card mo."
Naglakad na ito papuntang
pintuan.
"Bye, sexy."
Bye, hunky. Aw, ang landi ko talaga.
